Het is een drukke eerste week van april geweest voor het polder-jihadisme, en dan met name voor de twee meest in het oog springende exponenten daarvan: Shabir Burhani en Dennis Abdelkarim Honing. Beide heren mochten afgelopen week weer aanschuiven bij praatprogramma’s, de eerste aan tafel bij Jeroen Pauw en de ander tegenover Sven Kockelmann.

Honing was de laatste paar jaar veelvuldig aan tafel te zien bij verschillende talkshows, waar hij altijd zijn woordje klaar had om zijn extremistische geloofsovertuiging te verdedigen en als praatpaal van de geradicaliseerde jongeren in ons land fungeerde. Honing is echter naar eigen zeggen de laatste paar maanden 'gederadicaliseerd', en kwam dus op 6 april als ex-salafist langs bijOog in oog, waar Sven Kockelmann hem op zijn Kockelmanns vroeg in hoeverre hij ooit echt geradicaliseerd was, en of het niet allemaal een mediaspelletje was. Of hij geen beroepsprovocateur, egotripper, en aandachtszoeker is en was. Honing werd niet meer serieus genomen door Kockelmann; iets wat bij de vele talkshows op TV de afgelopen jaren toch wel het geval was.  

Vergelijkbaar was het gesprek tussen Leidse bestuurskunde student Shabir Burhani en Jeroen Pauw. De Rabobank besloot op 1 april om de bankrekening van Shabir Burhani op te heffen, waardoor hij later die dag mocht aanschuiven bij Pauw om duidelijk te maken dat hij het niet eens is met dat besluit; dat zijn Twitter-dreigementen smeekbedes en grapjes zijn en "wij het allemaal niet zo serieus moeten nemen." Het was echter vooral Burhani zelf die niet serieus werd genomen door Pauw, en ook op verwijtende manier gevraagd werd of hij niet, onder andere, een provocateur is.  

Deze omslag in toon, van inzicht zoekend naar bijna honend, richting de twee meest bekende polder-jihadisten is wellicht een teken dat presentatoren zoals Pauw en Kockelmann niet langer bereid zijn om dit soort heren al te serieus te nemen, en dus ook zullen stoppen met het geven van een podium aan Burhani en Honing.   

Echter, op 7 april, de dag na de uitzending van Oog in oog, was er alweer de volgende spraakmakende kwestie wat betreft Burhani. 'Waarom ik aangifte doe tegen Shabir Burhani' is de grote kop boven de meest recente blog op elsevier.nl van Leids hoogleraar Afshin Ellian. De dreigende Islamitische 'smeekbedes' van Burhani, waarin Ellian persoonlijk genoemd wordt, vormen onder andere de aanleiding voor het doen van aangifte. Dit allemaal, zoals blijkt uit het slot van Ellians stuk, om de weerbare democratie in beweging te brengen tegen het jihadisme in Nederland. "Waarom kijken we weg, waarom zwijgen we?" Met deze prangende vraag sluit Ellian af.  

Wat wij ons nu moeten afvragen, is of het zogenaamd wegkijken en zwijgen wat Ellian hekelt niet juist de correcte reactie is van onze maatschappij richting mensen zoals Burhani, en in mindere mate Honing. De publiekelijk gemaakte aangifte en oproep van Ellian werd meteen opgepikt door de media, was groot nieuws in de Telegraaf van 8 april, en heeft als ongewenst resultaat dat Burhani en zijn extremistische opvattingen weer volop in de schijnwerpers staan.  

De weerbare democratie is een democratie die zichzelf verdedigt. Daarbij gaat het niet alleen om het verdedigen van democratie als manier om beslissingen te maken, maar vooral om het tolerante en respectvolle gedachtegoed dat daarmee gepaard gaat. Uiteraard moeten we extremisme in Nederland bestrijden, en moet de heer Ellian aangifte doen als hij zich bedreigd voelt, maar een heel blog doet de beklaagde teveel eer aan. Er als maatschappij boven staan is de echte weerbare democratische oplossing richting Burhani; om hem juist niet te eren met al deze aandacht en het (onbedoeld) aanbieden van een landelijk podium. Want alleen dan zullen de uitspraken van polder-jihadisten niet meer onze talkshows en krantenkoppen beheersen, en kunnen we echt zeggen dat onze democratie zich heeft verweerd.